Ik leefde een leven waarin ik voortdurend op mijn tenen liep omdat ik wilde presteren. Ik legde de lat hoog, ieder nieuw project pakte ik aan. Naast prestatiedrang piekerde ik ook nog eens over wat anderen van mij zouden vinden. Ik negeerde de signalen van mijn lijf en bleef doorgaan. Tot mijn zoon geboren werd en ik ernstig ziek werd. Ik heb het overleefd. Ik ben hartpatiënt.
In die periode leerde ik intens dankbaar te zijn voor het leven, leerde ik dat er meer is tussen hemel en aarde, dat ik hier mag zijn en doen waar ik goed in ben en uiteindelijk naar een fijne plek ga. Maar nu nog niet want ik ben hier met een reden. Namelijk, anderen helpen in het vinden van hun levensdoel om daarmee een liefdevol leven te leiden.